Sylimaryna i fosfolipidy stosowane razem dla kompleksowej ochrony wątroby

Wą­tro­ba to duży na­rząd, umiej­sco­wio­ny w pra­wej, gór­nej czę­ści jamy brzusz­nej. Jest to jed­no­cze­śnie organ peł­nią­cy wiele istot­nych dla życia funk­cji, zwią­za­nych z syn­te­zą, me­ta­bo­li­zmem i ma­ga­zy­no­wa­niem związ­ków wy­two­rzo­nych lub wpro­wa­dzo­nych do or­ga­ni­zmu z ze­wnątrz. Każ­de­go dnia na wą­tro­bę od­dzia­łu­je mnó­stwo czyn­ni­ków, z któ­rych część może pro­wa­dzić do uszka­dza­nia tego na­rzą­du.

Stan taki czę­sto nie daje żad­nych ob­ja­wów, gdyż wą­tro­ba nie po­sia­da uner­wie­nia. O za­bu­rze­niach pracy na­rzą­du świad­czyć może złe sa­mo­po­czu­cie, ogól­ne zmę­cze­nie i osła­bie­nie. Za­bu­rze­nia funk­cji wą­tro­by pro­wa­dzą też do pro­ble­mów tra­wien­nych – po­wo­du­ją wzdę­cia, uczu­cie cięż­ko­ści i ból brzu­cha oraz nud­no­ści. W ba­da­niach krwi ob­ser­wu­je się na­to­miast pod­wyż­sze­nie po­zio­mu en­zy­mów wą­tro­bo­wych (ALAT i AspAT) oraz bi­li­ru­bi­ny.

Z cza­sem może do­cho­dzić do zmian w struk­tu­rze na­rzą­du, pro­wa­dzą­cych do stłusz­cze­nia i zwłók­nie­nia, czyli mar­sko­ści wą­tro­by. Szcze­gól­nie groź­ne dla wą­tro­by są:

• nad­uży­wa­nie al­ko­ho­lu,
• sto­so­wa­nie prze­wle­kle oraz nad­uży­wa­nie leków,
• eks­po­zy­cja na sub­stan­cje tok­sycz­ne,
• bak­te­rie, pa­so­ży­ty i wi­ru­sy wy­wo­łu­ją­ce za­pa­le­nie wą­tro­by (szcze­gól­nie WZW typu B i C),
• za­stój żółci, spo­wo­do­wa­ny cał­ko­wi­tą lub czę­ścio­wą nie­droż­no­ścią prze­wo­dów żół­cio­wych,
• wy­so­ko­tłusz­czo­wa dieta po­wo­du­ją­ca zmia­ny w skła­dzie żółci.

Wy­cią­gi ro­ślin­ne o dzia­ła­niu osło­no­wym na wą­tro­bę

Spo­śród sub­stan­cji po­cho­dze­nia na­tu­ral­ne­go o dzia­ła­niu he­pa­to­ochron­nym naj­le­piej prze­ba­da­nym kli­nicz­nie związ­kiem jest nie­wąt­pli­wie sy­li­ma­ry­na, wy­izo­lo­wa­na z ostro­pe­stu pla­mi­ste­go. Wiele badań po­świę­co­no rów­nież związ­kom fos­fo­li­pi­do­wym, wy­od­ręb­nio­nym z na­sion soi. Dzia­ła­nie wspo­ma­ga­ją­ce pracę wą­tro­by wy­ka­zu­ją także wy­cią­gi z kar­czo­cha, ziele rze­pi­ku, ziele krwaw­ni­ka,  ko­rzeń mnisz­ka, ziele dziu­raw­ca oraz ziele glist­ni­ka.

Ostro­pest pla­mi­sty (Si­ly­bum ma­ria­num)

Lecz­ni­cze wła­ści­wo­ści ostro­pe­stu były znane już w Sta­ro­żyt­no­ści (opi­sa­ne przez Teo­fra­sta w IV w. p.n.e.). Ak­tyw­ną czę­ścią ro­śli­ny są na­sio­na, z któ­rych po­zy­sku­je się kom­pleks fla­wo­no­li­gna­nów zwany sy­li­ma­ry­ną (naj­waż­niej­szy z nich to sy­li­bi­na). Związ­ki te chro­nią ko­mór­ki wą­tro­by przed czyn­ni­ka­mi tok­sycz­ny­mi oraz wspo­ma­ga­ją pro­ce­sy re­ge­ne­ra­cji uszko­dzo­ne­go na­rzą­du. Sy­li­ma­ry­na jest an­ty­ok­sy­dan­tem, dzia­ła prze­ciw­za­pal­nie, a także  ha­mu­je pro­ce­sy włók­nie­nia i wni­ka­nie tok­syn do wnę­trza ko­mó­rek wą­tro­by. Do­dat­ko­wo po­bu­dza syn­te­zę bia­łek w uszko­dzo­nych na­rzą­dach oraz zmniej­sza po­ziom „złego” cho­le­ste­ro­lu oraz trój­gli­ce­ry­dów. Prace na­uko­we su­ge­ru­ją także  ak­tyw­ność prze­ciw­reu­ma­tycz­ną i prze­ciw­no­wo­two­ro­wą sy­li­ma­ry­ny.

Fos­fo­li­pi­dy so­jo­we (Gly­ci­ne max)

Fos­fo­li­pi­dy, otrzy­my­wa­ne z na­sion soi to estry wie­lo­nie­na­sy­co­nych kwa­sów tłusz­czo­wych. Po po­da­niu do­ust­nym związ­ki te wchła­nia­ją się do krwio­bie­gu, a na­stęp­nie wbu­do­wu­ją do błon bio­lo­gicz­nych, zwięk­sza­jąc ich płyn­ność i po­bu­dza­jąc trans­port bło­no­wy. W przy­pad­ku wą­tro­by mó­wi­my o tak zwa­nej sta­bi­li­za­cji błon he­pa­to­cy­tów. Ba­da­nia kli­nicz­ne po­twier­dza­ją ich przy­dat­ność przy le­cze­niu stłusz­cze­nia i za­pa­le­nia wą­tro­by spo­wo­do­wa­ne­go nad­uży­wa­niem al­ko­ho­lu oraz za­ka­że­niem wi­ru­so­wym (głów­nie WZW typu C). Po­dob­nie jak sy­li­ma­ry­na fos­fo­li­pi­dy wpły­wa­ją ko­rzyst­nie na po­ziom cho­le­ste­ro­lu, przy­czy­nia­jąc się do zwięk­sza­nia jego roz­pusz­czal­no­ści w prze­wo­dach żół­cio­wych i tym samym za­po­bie­ga­jąc od­kła­da­niu się zło­gów cho­le­ste­ro­lo­wych.

Sy­li­ma­ry­na plus fos­fo­li­pi­dy w jed­nym leku

Uni­kal­ne po­łą­cze­nie dwóch sub­stan­cji o udo­ku­men­to­wa­nym dzia­ła­niu he­pa­to­ochron­nym i he­pa­to­re­ge­ne­ru­ją­cym znaj­dzie­my w pre­pa­ra­cie Es­sy­li­mar®. Jedna ta­blet­ka za­wie­ra 100 mg kom­plek­su sylimarynowo-​fosfolipidowego o za­war­to­ści 30% fla­wo­no­li­gna­nów (w prze­li­cze­niu na sy­li­bi­nę) i 1,5 % fos­fo­ru. Ze­sta­wie­nie takie jest ko­rzyst­ne i daje opty­mal­ny efekt lecz­ni­czy dzię­ki wy­ko­rzy­sta­niu dwóch róż­nych me­cha­ni­zmów dzia­ła­nia związ­ków po­cho­dze­nia na­tu­ral­ne­go – sy­li­ma­ry­ny i fos­fo­li­pi­dów so­jo­wych.

Sto­so­wa­nie leku Es­sy­li­mar®

Nie­prze­strze­ga­nie zasad daw­ko­wa­nia pre­pa­ra­tów dzia­ła­ją­cych ochron­nie na wą­tro­bę jest czę­stym błę­dem sto­su­ją­cych go pa­cjen­tów. Pre­pa­ra­ty te po­win­no się przyj­mo­wać trzy razy dzien­nie, po po­sił­ku. W za­leż­no­ści od na­si­le­nia pro­ble­mu jed­no­ra­zo­wo można przyj­mo­wać 1 lub 2 ta­blet­ki we­dług sche­ma­tu daw­ko­wa­nia 3×1 albo 3×2. Dłu­gość ku­ra­cji w sta­nach prze­wle­kłych po­win­na wy­no­sić mi­ni­mum 2-3 mie­sią­ce.

Prze­ciw­wska­za­nia i dzia­ła­nia nie­po­żą­da­ne leku Es­sy­li­mar®

Pre­pa­rat jest bez­piecz­ny i prak­tycz­nie nie wy­ka­zu­je dzia­łań nie­po­żą­da­nych, przez co można go sto­so­wać w dłu­go­fa­lo­wej te­ra­pii. Może nie­kie­dy po­wo­do­wać ła­god­ne za­bu­rze­nia żołądkowo-​jelitowe i nie­znacz­ny efekt prze­czysz­cza­ją­cy. Naj­le­piej przyj­mo­wać go po po­sił­ku.

Ze wzglę­du na brak wy­star­cza­ją­cych badań Es­sy­li­mar jest prze­ciw­wska­za­ny dla dzie­ci po­ni­żej 12. roku życia oraz ko­biet w ciąży i kar­mią­cych pier­sią.